PUBLICATIONS

De eerste internationale manifestatie na de Tweede Wereldoorlog was Expo ’58 te Brussel. Deze wereldtentoonstelling ontstond in het naoorlogse Europa dat in een somber en pessimistisch maatschappelijk, artistiek en literair klimaat gehuld was. Denk maar aan Brave new world en 1984 van respectievelijk Aldous Huxley en George Orwell. Tegelijkertijd ontstond er een nieuwe ideologie die deze leegte opvulde. Deze omschrijft Johanna Kint als het ‘humanistisch modernisme’, dat gelooft in “een wereld waarin alle noden zijn op te lossen door middel van wetenschap en technologie”. Op Expo ’58 klinkt ook die hoop en dat vertrouwen in de ‘mens, wetenschap en technologie’, het thema van de tentoonstelling. Kint puurt de context, de achterliggende betekenissen van de wereldtentoonstelling uit. Het politieke klimaat, nl. de koude oorlog, verliest ze niet uit het oog. Het Russische en Amerikaanse paviljoen krijgen dan ook bijzondere aandacht. Terwijl de Russen voornamelijk met hun productie uitpakten zoals landbouwwerktuigen en ruimtetuigen (de Spoetnik), propageerde Amerika zich als een ‘democratisch’ consumentenparadijs, waar relaxatie troef was. Naast het ontrafelen van de betekenis van de expo voor de verschillende participerende landen en voor het hele wereldgebeuren, gaat de auteur in op de architectuur. De expo droeg bij tot het populariseren van een moderne, door technologie geïnspireerde vormgeving. Na een bespreking van het terrein, de inplanting en de ontsluitingssystemen van de tentoonstelling, worden de opmerkelijkste paviljoenen eruit gelicht. Bijzonder wegens hun constructiewijze en verschijningsvorm zijn bv. het paviljoen van de Burgerlijke Bouwkunde dat in samenwerking met de Belgische beeldhouwer Jacques Moeschal geconcipieerd is en het Philipspaviljoen van Le Corbusier in samenwerking met de bekende componist Xenakis. De analyse van die paviljoenen gaat verder dan louter een beschrijving van de aangehaalde technieken en materialen. Interpretaties en vergelijkingen worden gemaakt. Tot slot wordt de expo in een breder perspectief geplaatst door een vergelijking te maken met Hannover 2000, de laatste wereldtentoonstelling van de 20e eeuw.

Expo 58 als belichaming van het humanistisch modernisme is een heuse studie die een hele doorworsteling vergt. Deze inspanning wordt echter wel beloond met een grondig inzicht in het fenomeen en de tijdgeest. Daarbij maken de prachtige illustraties dit boek tot een bijzonder waardevol naslagwerk. [Els De Vos]

Copyright (c) Vlabin-VBC

meer informatie